De waarde van een amandelnoot

Vandaag was de eerste dag op het kamp, om 7u30 stipt daar om ontbijt rond te brengen. Meteen werden we voorgesteld aan een andere groep vrijwilligers: het ontbijt team. Echter, het ontbijt team zijn wel ‘residents’, mensen die gevlucht zijn, in het kamp verblijven, en elke dag vroeg opstaan om de anderen van ontbijt te voorzien. Wij, met z’n zevenen, de ‘bevoorrechte vrijwilligers’, hebben er discussies over, dat we zeker ook zoiets zouden doen om de dagen te vullen moesten we in hun situatie staan. Dan beeld ik me echter weer in hoe ik me voelde toen ik de eerste 3 maanden zwanger was. Of hoe ik me voelde toen ik de laatste 3 maanden zwanger was. Of hoe ik me voelde toen m’n baby 3 maanden oud was. Of hoe ik me voelde toen ie een jaar en drie maanden oud was... Nee, wellicht zou ik geen ontbijt aan het uitdelen zijn.
Wat wij nu wel mogen doen, is elke zwangere vrouw 10 amandelen geven bij het ontbijt. Exact 10, om geen wrevel te doen ontstaan.. Ik begrijp het wel.. maar toch, ik denk dan aan hoe vaak ik thuis die amandelen weg smijt omdat ik toch dat ‘Sandra Bekkari’ ontbijt niet gemaakt heb, al ging ik het nu deze keer echt wel doen..
Wat heel hard opvalt in onze ontbijt ronde, is hoe vriendelijk de mensen zijn die hier verblijven.. Een lach, al is die groen, een gemeende dank u, een ‘kalimeera’ (goeiemorgen) van iedereen die je passeert. Back to basics, toch wel.
 ‘s Namiddags zijn Peter en ik babyvoedingspakketten gaan ophalen in het warehouse (zot hoeveel je in een Nissan Note krijgt als je maar hard genoeg duwt). Donaties van fruitpotjes. Ik schat ze in voor kids die net de eerste keer fruitpap krijgen (kleine glaasjes en helemaal gepureerd). Hier geven we ze voor kindjes tot 3 jaar. Op onze ronde komen mensen uit hun containers kijken wat we ronddragen en ik voel de teleurstelling als we niet stoppen bij hun’huisje’. Een meisje van ik schat 4 jaar komt met haar papa naar ons toe en ik moet haar teleurstellen .. ze is ouder dan 3 dus haar huisje staat niet op mijn lijst. Ik zie meteen mijn zoon van 4 als ik haar huilend zie weggaan met haar papa.. Ik onthoud echter vooral de liefde die haar papa haar op dat moment geeft..




Reacties

Populaire posts van deze blog

Lifejacket graveyard

"We are the world"

Sisterhood