"We are the world"

Het is donderdag en er zijn een 40-tal new arrivals. We moeten welkomstpakketten maken. Toen ik nog als HR-verantwoordelijke werkte moest ik dat ook vaak doen: laptop, laptopcase, GSM, wagen, een eigen bureau en alle leuke materialen uitkiezen die je nodig hebt om je werk te doen. Vandaag steek ik er wat anders in: een bord, een mes, vork en lepel, een stuk zeep en een thermos. Dat is je overlevingspakket in een vluchtelingenkamp. De borden bleken op in de voorraad. Peter en ik nemen de auto om naar een soort 'euroshop' store te gaan om borden te kopen. En ja, ook uit een vluchtelingencrisis kan je dus profijt halen. 1,2€ per simpel tweedehands dessert bord vragen ze. Ik krijg mijn hele servies in België nog niet gratis weggegeven! Ik probeer te onderhandelen, maar er is geen ruimte. Ze weten dat we het nodig hebben en ze weten dat we het zullen kopen. Ik voel heel veel boosheid op de verkoper die me een beetje als een dief behandelt.
We gaan rond op zoek naar de ISO-boxen van de nieuwkomers. We proberen een praatje te slagen en hen wat toe te lichten wat ze allemaal kunnen doen op Kara Tepe. Ik voel opnieuw veel dankbaarheid, maar ook aarzeling, voorzichtigheid en wantrouwen in het mogen blij zijn bij deze mensen. Ik weet niet of ze beseffen dat dit hun wereld, hun thuis wordt voor de komende jaren.

Het is vrijdagavond en na een hele dag werken in het warehouse, stoffenpakketjes maken voor de vrouwen (om bezigheid te hebben met naaien), afspraken te maken in de barbershop, is het tijd voor de 'Kids Party' in de koude yurt.

Een uurtje dansen en springen met kids op muziek die we allemaal kennen. Ik zal nooit meer op dezelfde manier naar Waka Waka van Shakira kunnen luisteren na deze week. De kinderen leven zich volop uit, elk op hun eigen manier. Zij leren ons hun dansjes aan, wij leren ze de Macarena aan. 'Let it go' van Frozen, alle meisjes op de dansvloer, iedereen schreeuwt het mee. Ik vraag me terwijl af of ze weten dat dit van een film is, en of ze ooit, zoals alle Westerse meisjes, zich zullen kunnen verkleden als Elza.
Er zit een jongetje van ik schat 8 jaar aan de kant, we proberen hem mee te trekken. Hij kan het allemaal niet uitleggen, hij ziet er bedroefd uit. Blijkt dat hij ook niet kan meedoen, want er is wat mis met zijn beentjes, en voor de 150.000ste keer deze week breekt mijn hart. Maar ook, en zelfs nu, is dat wat we doen, en dat hij mee kan lachen met ons, het beste wat we kunnen doen, ook voor hem. Dus ik lach opnieuw, en hij ook.

De dansavond wordt steeds afgesloten met het lied 'We are the world', in een grote kring. Eerst handjes vasthouden, en dan vormt elk hand een half hartje. We maken hele hartjes samen. Kleine meisjes komen met hun half hartje naar me toe en willen een heel hart maken met mijn hand. Hun andere hand op hun eigen echte hart houdend. Slik, opnieuw. Dankbaarheid, ook van deze kleine wezentjes.
We verlaten Kara Tepe, en gaan op restaurant, we hadden immers nog niet gegeten. Opnieuw voelen we hoe scheefgetrokken dit is.

Het is zaterdag en vandaag ga ik een hele dag naar Moria.
We spreken om 8u af aan de poort en gaan opnieuw de secties in waar de alleenstaande vrouwen zitten. We willen hun maten kennen voor een distributie van winterjassen en schoenen.
Voor het eerst ga ik hun slaapzalen binnen. Een ruimte van 10m2, waar 4 stapelbedden staan, en dus 8 vrouwen samen slapen. 8 vrouwen van verschillende culturen, leeftijden, gewoontes.. Ik bedenk me meteen hoe ik de eerste dag in ons vrijwilligershuis hoopte dat ik de kamer alleen zou krijgen ipv de gedeelde kamer. In elke ruimte zijn 4 deuren: 2 met toilet en douche, en 2 waar nog telkens 2 stapelbedden staan op een ruimte van 5m2. Behalve het bed is er dus niet veel plek over, de bagage en kledij die ze hebben liggen mee in hun bed. Net als de pasgeboren baby's. Geen dure co-sleeper bedjes hier.
Het is er warm (lucky ones) en het ruikt er niet fris als we binnenkomen in elke slaapruimte. Bijna alle vrouwen slapen nog. Ze zijn wat vies gezind omdat we ze wakker maken, maar omdat het gaat over jas en schoenen vergeven ze het ons snel. We gebruiken Frans, Engels en gebarentaal, en slagen er in om elke maat te noteren. Toch ook een beetje een universeel 'women's thing', toch liever die M zeggen terwijl je eigenlijk een L hebt. De andere vrouwen daar helpen je echter wel met de voeten op de grond. L dus.
Elk stapelbed wordt bedekt met gedrapeerde lakens zodat ze wat privacy hebben. Aangezien ze nog allemaal in bed liggen, vind ik het niet abnormaal dat ik enkel onderbenen zie maar niet de rest van de vrouw aan een bepaald bed. Ik spreek haar aan, ook al zie ik haar niet en ze schuift haar laken weg en komt rechtop zitten. Ik schrik. Het waren inderdaad haar benen, maar het waren protheses die daar rechtop stonden. Ik voel me beschaamd terwijl ik mijn zin afmaak '....dat ik haar schoenmaat nodig heb'. Fuck it, denk ik, ook zij mag toch nieuwe schoenen aan die protheses krijgen, en ik neem zonder aarzelen de maat van haar schoenen aan haar prothese. Ik word geconfronteerd met meerdere verminkingen, afgesneden tenen, verbrande gezichten, en veel verdriet in blikken.
Maar krijg opnieuw een zeer dankbare Thank You, sister.
Het is echter niet steeds zo vredevol. Meerdere vrouwen vragen me of de verdeling in de kamers en op naam kan gebeuren. Indien het opnieuw via een wachtrij moet gebeuren is de kans nl te groot dat er gevechten tussen de vrouwen ontstaan. Ook dat gebeurt waar de kinderen bij zijn.