Over do’s en don’ts en geïmproviseerde bootjes

Vandaag eerste echte dag op het eiland gehad. We hadden pas om 14u briefing dus toch nog even snel het binnenland in voor een korte bergwandeling en bij de locals een koffietje drinken.
Daarna dus briefing in onze verblijfsplek voor deze week, het vrijwilligershuis.
Wij gaan deze week werken op Moria en Kara Tepe. Op Moria komen de ‘new arrivals’ toe. Daar moet iedereen geregistreerd worden en daarna krijgen ze een plek in het kamp. Moria is eigenlijk een oude gevangenis die ze tot een refugee camp omgedoopt hebben. Helaas veel te weinig plek waardoor de omliggende olijfboomgaarden volgeprakt zijn met tentjes. Met 17000 zijn ze, in wat ze ‘de hel’ of ‘de jungle’ noemen, er is plek voor een goeie 3000. Alle ‘kwetsbare mensen’, zijnde families met kleine kids, alleenreizende kinderen, gehandicapten.. worden naar Kara Tepe overgebracht. Daar zitten een 1200 mensen en daar loopt alles mooi gestructureerd en is de energie ‘hoopvol’. Op Moria heerst meer een survival energie. We gaan het vanaf morgen allemaal zien en voelen alvast.
Ons huisje is vlak aan de zee. Dat wil ook zeggen dat ook vlak voor onze deur (vorige week nog) mensen op een geïmproviseerd bootje toekomen..(foto voor onze deur genomen). We

mogen hen echter niet helpen, dan worden we gearresteerd voor mensensmokkel. Een van de vorige vrijwilligsters wacht nu op borg haar rechtszaak af waar haar 25 jaar boven het hoofd hangt. Het is dus allemaal niet zo simpel, het willen helpen.. Aan ons huis zullen we dus verplicht de ogen moeten dicht doen, hoe erg dat ook is.