Sisterhood

Elke dag begint met het uitdelen van het ontbijt. Ontbijtpakketten maken en samen met de residents gaan uitdelen. Nu pas begin ik te beseffen dat deze mensen elke dag (behalve maandag) smeerkaasjes krijgen voor op hun brood. Elke dag. En mensen verblijven gemiddeld tussen 1 en 3 jaar op Kara Tepe. Maar ik hoor niemand klagen.
Ik begin ook steeds meer en meer te begrijpen dat verblijven op Kara Tepe is als de Lotto winnen. Hoe gek dit ook mag klinken. Kara Tepe is dankzij organisaties als Because We Carry en Movement on the Ground uitgegroeid tot een gestructureerd, eerder proper refugee camp. Er is een routine: de Chai shop (plek waar thee wordt geschonken), een kledijshop, een barber shop, een beauty salon, een yurt, een voetbalveld, een schooltje, ... en allemaal met duidelijke regels rond wanneer een afspraak kan ingeboekt worden enz. De kracht van herhaling. Deze organisaties zorgen hier allemaal voor, waardoor er een nieuwe vorm van leefbaarheid ontstaat, waardoor mensen weer even uit hun stress- en overlevingsmodus kunnen stappen. Het lijkt banaal, om tijdens een vrijwilligersweek kappersafspraken te moeten inboeken, maar het is o zo belangrijk!

Belanden op Kara Tepe is dus gewoon geluk hebben. Ik ben er ook dagelijks mee bezig, met 'gelukkig willen zijn'. Hier krijgt dat een hele andere betekenis. Je kan er niets voor doen, je kan het niet beïnvloeden, iemand anders kiest jou eruit om naar dit kamp te mogen komen.

Donderdagnamiddag zijn we voor de eerste keer naar Moria getrokken. Zoals al eerder
geschreven is er hier plek voor 3000 mensen in een oude gevangenis (met prikkeldraad rond). Ondertussen zitten er meer dan 20.000 mensen, wat wil zeggen dat zij zich in tenten in de 'olive grove' rond de gevangenis 'nestelen'. Sinds augustus zijn er 10.000 mensen bijgekomen op Moria (toen was er ophef omdat de kaap van 10.000 vluchtelingen behaald werd, nu is dit verdubbeld op enkele maanden tijd).
10.000!!!!!
Van 1 tot 8 januari zijn er meer dan 550 mensen gearriveerd op bootjes!
De gevangenis, waar slaapzalen zijn, wordt vooral bewoond door de 'vulnerables', mensen die eerder kwestbaar zijn. Hier zitten de alleenstaande vrouwen, de single moms met hun kinderen, en de UAM's (unaccompanied minors). Alle culturen, religies en kleuren onder elkaar.
Onze job is om het beauty salon van Kara Tepe voor 2 uur naar de vrouwen in Moria te brengen. We krijgen een kleine plek waar we yoga matten en dekens op de grond leggen, stallen de nagellak en de gezichtsmakers uit en zetten een leuk muziekje op. Voor ik het weet zit de ruimte afgeladen vol. Ik schat dat we met 30 vrouwen onder elkaar op de grond zitten, ze verdringen elkaar allemaal een beetje om aan de nagellak te kunnen of een verzorging te krijgen. Het voelt toch ook wat onwennig, als ik mijn eerste voetverzorging moet aanvatten. Maar dat ebt snel weg als ik de zoveelste 'Thank you my sister' krijg. Het voelt ook echt even zo, alle kleuren, culturen en religies overboord. Onze grootste gemene deler is onze vrouwelijkheid, en onze vuile voeten. Leve Sisterhood!

De muziek begint ondertussen steeds luider te klinken, de nagels zijn gelakt (ook de mijne door een lief 10-jarig meisje), en er ontstaat een klein feest. De vrouwen staan recht en beginnen elk op hun manier, volgens hun gewoontes te dansen. Kleine Afrikaanse meisjes die hun dansjes doen, sensuele Afghaanse vrouwen op hun manier, en wij, de Westerse vrouwen, allemaal dicht tegen elkaar. Een half uur gedanst, gelachen, verbinding gemaakt zonder woorden, en de zwaarte even vergeten. Terwijl ik dans, denk ik aan de cijfers die we een paar uur ervoor gekregen hebben. 90% van deze vrouwen is verkracht. Velen zijn zwanger, ook jonge meisjes, en is ook vaak de reden waarom ze alleen reizen. Tot zover de issues die ikzelf dacht te hebben in mijn leven.



De tijd is om, we moeten door, zij gaan weer naar hun barak, naar hun realiteit. En mij valt de zwaarte over me heen als ik afscheid moet nemen. Onderweg naar buiten kijk ik even rond, en zie 2 kindjes van ongeveer 2,5 jaar in skipak met hun handjes tegen de afschutting. Vuil en zonder blik in de ogen. Maar ook zij zijn 'de lucky ones' van Moria. 17.000 andere mensen, waaronder veel kindjes mogen niet in de warme gevangenis slapen.

Weer rijden we stil naar huis en besluiten we een kalme avond te hebben. Zoveel emoties die door me heen gaan: blijdschap, verdriet, boosheid, warmte, verbinding en strijdlust. En perspectief, exact van al deze emoties.





Reacties

Populaire posts van deze blog

Lifejacket graveyard

"We are the world"